امشب، حین کار کردن همه اش یاد خواب آخرم می افتادم. اون چهار فرشته و تابوت مرگ. چهره ام رو حین این خواب خیلی دوست داشتم و حالی که توی این خواب داشتم و بهش رسیدگی شد بهم آرامش زیادی بخشید. فکر نمی کردم کسی به این اندوه درونی من اهمیت بده یا راهکار مناسبی براش داشته باشه. تنهایی ای که توی این خواب داشتم لزوما به تنهایی به معنی روزمره اش اشاره نداشت. اگر بخوام از دیدگاه تعبیر خواب روان شناسی بهش نگاه کنم، خب همه ی اون آدم های درون خواب که ازشون ناراحت بودم، سمبل ابعاد روان و فکر خودم هستن. من دچار مرگ شده بودم. مرگ برای سمبل اون لحظه ای از زندگی هست که دیگه فرصت یا قدرت تاثیر گذاری و خلاق بودن رو درون خودت احساس نمی کنی. آدم هایی که توی خواب ازشون یاد کردم و از دست شون ناراحت بودم، می تونن نماد همون موقعیت ها یا تجربیاتی باشن که سعی داشتم به کمک قوای روانی و فکریم و امکاناتی که در اختیار داشتم درست کنم اما خب طبیعیه که کسب تجربه های خوب توی این دنیا کار ساده ای نیست. من از این می ترسم که نتونم هیچ تاثیر خاصی بذارم و هیچ کار مفیدی انجام بدم و از پا بیوفتم. اون وقت باید چیکار کنم؟ خب توی این خواب جواب بسیار واضحی رو می شد دید. اون لباس آبی زیبا، اون موهای خوش فرم مشکی و اون چشم هایی که تغییر رنگ داده بودن و آبی روشن بودن، برای من نماد این هست که فرقی نمی کنه در نهایت موفق بشم یا نه، به حال من فرقی نمی کنه. تلاشی که انجام میدم به تدریج منو تغییر میده. مهم تلاش کردنه. تلاش برای یک هدف خوب. البته که خیلی خوبه اگر که بتونیم دنیای اطراف مون رو تغییر بدیم. خیلی خوبه اگر بشه این دنیا رو تبدیل به جای بهتری کرد. اما هر موجودی در نهایت خودش باید انتخاب کنه که می خواد چه مسیری رو در پیش بگیره. از چی تاثیر بگیره و چطور تاثیر بذاره.

این خواب و مفهوم درونش باعث آرامشم شد چون بهم اطمینان داد که کارهایی که می کنم روی سرنوشت خودم تاثیر گذاره. می تونم آرزو هایی داشته باشم و از نظر تکاملی پیشرفت کنم. هیچ کدوم از تلاش های من نادیده گرفته نمیشه. من آرزوم اینه که ذات فرشته مانند پیدا کنم، یعنی دیگه بین نیمه ی تاریک و سفید وجودم جنگ نباشه. اگر اون نیمه ی تاریک از بین بره حس امنیت واقعی پیدا می کنم. این چیزی هست که از تهه قلبم آرزوشو دارم.

.

.

.

دستشویی رفتن و استفاده از سرویس بهداشتی، یکی از کارها یا مهارت هایی هست که همون سال های اول زندگی یاد می گیریم و به تدریج تبدیل به کاری میشه که قادریم به سادگی انجامش بدیم. این کار و انجامش برای ما آدم ها مهم و حیاتیه چون که بدن ما هر روز ضایعاتی تولید می کنه که لازم داریم به شکل مدیریت شده ای از دست شوم خلاص بشیم. قطعا اگر می تونستیم و برامون مقدور بود ترجیح می دادیم همچین نیازی وجود نداشته باشه و بدن مون از این مسئولیت فارغ بشه اما فعلا به اون مرحله نرسیدیم و لازمه اینطور زندگی کنیم.