ستاره ی A خیلی درخشان تر از بقیه بود. ناگهان به سمت چپ حرکت کرد. بهش اشاره کردم و خطاب به هم کلاسی هام گفتم: بچه ها اون ستاره رو ببینید، حرکت کرد.

همه هیجان زده و خوشحال بودن. اما من کم کم حس تهدید و بی پناهی بهم دست داد. انرژی بدی احساس کردم. این حس بد حتی تا الان که از خواب بیدار شدم باهامه. اون ستاره قطعا یک ستاره ی معمولی نبود. صداهای ناهنجار و عجیبی از خودش تولید می کرد. صدایی مثل یک ماشین فضایی پر سر و صدا. یا مثل صدای آب گرم کن و هر بار این صدا رو تولید می کرد، جهشی می کرد و جاش عوض می شد. این ستاره به ما نزدیک می شد اما اندازه اش تغییر نمی کرد. وقتی حرکت می کرد، دنباله اش غبار سبز رنگی درست میشد. من علاقه ای نداشتم که این ستاره بهم نزدیک بشه. ارتعاش خوبی نداشت.

قبلا هم سفینه های تحقیقاتی رو دیده بودم. سفینه های موجودات خیر خواه، ارتعاش مثبت و بالایی دارن و کنارشون کاملا حس می کردم که این ها از نظر شعور و اخلاقیات بسیار پیشرفته تر هستن و قصد آسیب رسوندن ندارن. اما این ستاره که امشب دیدم به من و هم کلاسی هام نزدیک شد. می تونست از بدن ما رد بشه. از مغز من رد شد و اینجا بود که با اضطراب از خواب بیدار شدم.

قبلا هم سفینه های تحقیقاتی رو دیده بودم که از بدن رد میشن و می تونن اطلاعات بگیرن یا بدن رو اسکن کنن. اما این یکی حس خیلی ناخوش آیندی داشت. انگار که اون گوشت خواری من باعث شده بود بتونه اینقدر بهم نزدیک بشه. یعنی فرکانس من به حدی پایین اومده بود که این سفینه تونست به من نزدیک بشه.

وقتی از خواب بیدار شدم حس شومی داشتم. حس می کنم این خواب داشت شدیدا بهم هشدار می داد که اون کتاب طولانی رو نخونم و فرکانس خودمو پایین نیارم. اجازه ندم که ازش تاثیر بپذیرم. این خواب حتی به نحوی داره نشون میده من خیلی در مورد این کتاب و خوندنش قاطع هستم و ممکنه خودمو به نحوی توجیه کنم و قبول نکنم که این کتاب مناسب نیست. چون حتی اخیرا توی یکی از نامه هام به لمورین ها درباره ی علاقه ام به این کتاب و نویسنده اش گفتم. گفتم که کتاب جالب و لذت بخشیه. حتما الان پیش خودشون فکر می کنن من خیلی احمقم. یا حداقل فهمیدن که من هنوز نمی تونم تشخیص بدم کدوم خوراک فکری مناسبه و کدوم نامناسب. آبروم رفت. دوست دارم زمین دهن باز کنه و منو بخوره....

.