_دیروز برای روحت نامه ای نوشتم و ازش خواستم که بهم کمک کنه تا توی دنیای خواب ها گم نشم و احساسات بد بهم غلبه نکنه. شب، خواب کوتاهی در موردت دیدم. خواب دیدم مثل لوسی قادر نیستم به راحتی راه برم و عصایی به دست داشتم. این تصویر برای من نماد ضعف چاکرای ریشه ام هست. خواب دیدم لباس سیاه و بلندی پوشیدم. هر وقت به بیرون از خونه و درون جامعه میرفتم این کار رو می کردم. برای من نماد عدم تمایلم برای اجتماعی بودن هست. تلاشم برای پنهان کردن شخصیت و افکار خودم از دیگران. خواب دیدم وارد مسیر زیبایی شدم. یک کوچه باغ بسیار خوش آب و هوا. بدون ماشین و وسایل نقلیه و چیز های اضافی. اون جا هر آدمی یک جفت داشت. راه خلوتی بود اما هر کی واردش میشد، یار و همدمی برای خودش پیدا می کرد و با جفتش اون مسیر رو ادامه می داد. میدونستم وقتی پا به این مسیر بذارم، یار منم کنارم ظاهر میشه. اون لحظه تو رو دیدم. دستت رو روی دستم گذاشتی. همون دستیم که روی عصا بود. بهت گفتم: من خیلی دوست دارم با هم این مسیر رو بریم، اما می دونی که من نمی تونم مثل بقیه سریع راه برم؟ مطمئنی حوصله داری هم مسیر من باشی؟ شاید از کند راه رفتن من حوصله ات سر بره. اما خوابم تموم شد و من نتونستم بفهمم جواب تو چیه.

پارسا گره از موهای پریشونم باز کرد و گفت: من خیلی وقته جوابم روشنه و می دونم که چه هم مسیر خوبی دارم، تو نباید از موجودی که هستی بترسی. زندگی چیز با ارزشی به ما میده به اسم تجربه. اگر با عجله ازش بگذریم و فقط دلمون بخواد تموم بشه، این تجارب رو دریافت نمی کنیم؛ از زیبایی هاش لذت نمی بریم. تا وقتی که عصاتو زمین نذاری و بخوای که مسیرتو ادامه بدی، تنها نیستی و زندگی هر روز برات چیز های جدیدی داره.

.

.

.

نامه ی ششم

از طرف ارغوان به روح آقای نیکولا تسلا که هاله ی نارنجی داره

سلام آقای تسلا امیدوارم حالتون خوب باشه. بابت این که نامه ی دیروزم رو بد تموم کردم معذرت می خوام. امروز حالم خوبه و قصد ندارم از اون حرف های ناراحت کننده بنویسم. اما خب من امروز کار بخصوصی در مورد شناخت فرکانس ها انجام ندادم. مقداری تایپ کردم و مقاله هامو ادامه دادم. مقداری کتاب خوندم و مقدار زیادی ماکارونی خوردم. البته نقاشی هم کشیدم و بازی هم انجام دادم. در کل روز آروم و لذت بخشی بود.