.

.

.

جاده ی طولانی ای رو می دیدم. 21 سالم بود اما هنوز به دبیرستان می رفتم. سال سوم دبیرستان بودم. عدد 21 در سنت عدد شناسی کهن و افسانه ها نماد تاج و دیهیم مجوس یا مغ و جادوگر هست. (این عدد نشانه ی پیروزی پس از دشواری های سخت نیز هست، چون که دیهیم مجوس تنها بعد از آموزش های دشوار و طولانی، همین طور هم آزمایش های زیاد روحی و آزمون های صبر و مقاومت به دست می آید.)

توی مسیر مدرسه یه عده دختر و پسر، همراه من و دو دوستم، به مدرسه می رفتن. گروه اون ها از ما جدا بود. ما کنار جاده راه می رفتیم. اون ها به موازات ما از اون طرف جاده راه می رفتن. دانش آموزای دبیرستانی خوبی نبودن. به ما حرف های بدی می زدن. همیشه منو مسخره و تحقیر می کردن. این بار به دوستام هم توهین می کردن. دیگه نتونستم دووم بیارم.

اون روز توی مدرسه و جلوی همه به مدیر اعتراض کردم و بهش گفتم: خبر دارید دختر تون چطور دیگران رو آزار میده؟ فکر نمی کنم بخوام با این وضعیت توی مدرسه ی شما بمونم.

نمی دونم چرا اما اون مدیر ترسید و از فرداش دیگه اون دختر رو توی مسیر مدرسه ندیدم. اما دوستاش به سراغم اومدن. 3 نفر بودن. حرفاشون تند تر و آزار دهنده تر شده بود. باهاشون درگیر شدن. فکر نمی کردم بتونم از پس شون بر بیام. اما حسابی کتک شون زدم و همه جا شایعه شد که ارغوان یه گوش مالی حسابی به دختر مدیر و باندش داده و از مدرسه هم زده بیرون...یعنی کلا اون مدرسه رو ترک کردم.

این تصویر برای من نماد اون دسته از راه ها و مسیر های زندگیه که می دونیم تکراری و بیهوده هستن و لازمه ازشون دست بکشیم و اجازه ندیم که وقت و انرژی ما رو هدر بدن.

زمانی هست که شما می دونی لازمه وقت بذاری برای رسیدن به یک هدف یا خواسته ی مهم و بزرگ، اما از بازخورد دیگران می ترسی. و برای تجربه و شور و شوق خودت ارزش قائل نمیشی.

خواب ورق خورد. مردی رو می دیدم که محبوبیت زیادی توی شو ها و تئاتر های تلویزیونی داشت. نمی دونستم کدوم سیاره است اما شبیه زمین نبود. این مرد دوست خانوادگی ما بود. من چندان خوشم از معاشرت باهاش نمی اومد. همیشه سعی داشت کار ها و حرف های اشتباه انسان ها رو به غریزه های اولیه مثل غریزه ی بقا ربط بده و از این بابت به انسان ها حق می داد که گاها رفتار های ناعادلانه، وحشیانه و احمقانه داشته باشن.