چون در واقعیت، رفتار ها لزوما با داده های اطراف مچ نیستن. وقتی یک فرد وسط خیابون گریه می کنه شما نمی تونی بفهمی که این فرد چرا داره گریه می کنه و آیا گریه اش واقعیه یا صرفا تظاهر.

اما حین خواب، از طریق تفسیر محیط خواب، میشه فهمید علت ناراحی روانی فرد چیه. اگر همین تصویر حین یک خواب رخ بده، یعنی فردی خواب ببینه که وسط خیابون در حال گریه کردنه، میشه گفت که فرد نمی تونه داده های مختلف در طول روز رو هضم و درک کنه. آدم های مختلف توی خیابون، نماد افکار سطحی و روزمره ای هستن که در طول روز تجربه می کنیم. از طریق معاشرت با آدم ها، وب گردی، تلویزیون دیدن، محیط کار و ... با این افکار سطحی مواجهه های مکرر داریم.

حالا فردی رو تجسم کنید که دچار ناراحتی و اندوه بخصوصی شده و جنس این اندوه به شکلیه که باعث میشه نتونه روزمره و داده های زیادش رو درک و هضم کنه و به موازاتش احساساتی مثل ترس، گم شدن، نفرت یا انزوا رو تجربه کنه.

خوبی بیان سمبلیک خواب اینه که نشون میده کدوم احساس، درون فرد قوی تره. قوی ترین احساس همون چیزیه که بیشتر از همه حین یک خواب، توجه ما رو به خودش جلب می کنه و بعد از بیدار شدن ممکنه تا دقایقی یا حتی روز ها، اون حس با ما همراه باشه بدون که این بفهمیم چرا این احساس رو حین خواب تجربه کردیم.

اما هنوز نقاط مبهم زیادی وجود داره.

به طور مثال همین خواب تکراری من. یعنی علاقه ی زیادم به خوردن شیرینی. خوردن یا خریدن شیرینی به خودی خود کنش بدی نیست. اما من دارم یک تجربه ی آزار دهنده رو حین اغلب خواب هام تجربه می کنم. چطور باید این تجربه رو تصویر کنم؟ به طور مثال یک تصویر رو نقاشی کنم که فردی با لذت در حال خوردن شیرینه و می خنده و تصویر دیگه ای طراحی کنم از یک فرد که شکم چاق و چهره ی کبودی داره و اونقدر شیرینی خورده که حالش داره بد میشه.

هر دوی این کنش ها به ظاهر دارن نشون می دن که فرد در حال کسب احساس یا تجربه ای شیرین و کودکانه است. اما یکی از اون ها می دونه که چقدر از این تجارب استفاده کنه و دیگری بهش اعتیاد داره و اینقدر داره از این احساسات و انرژی درونشون استفاده می کنه که دچار بیماری شده.

اعتیاد در کسب تجارب شیرین، در واقع همون احساس حسرته. (در مورد این موضوع در حال حاضر مطمئن نیستم.)

اما می تونم بگم که احساسات منفی نوعی حفره ی روانی هستن که برطرف کردنشون کاملا وابسته به ایجاد یک احساس مثبت اما مرتبطه.