همچنین از آقای فروید خیلی ممنونم. دوست داشتم که می تونستم اینطور خوابامو برای دیگران تعریف کنم و اون ها هم باور کنن و از خواب هاشون استفاده کنن. اما متاسفانه آدم ها حرف منو باور نمی کنن.

.

.

.

از وقتی ایده ی طراحی کارت های عناصر بازی به ذهنم خطور کرده، بار ها فکر کردم که بهترین پایه ی طراحی کارت ها، احساساته. اما تعریف سمبلیک احساسات، به تنهایی کار دشواریه. مثل این میمونه که بخوایم مفاهیمی مثل رنگ یا نور رو تعریف کنیم. هر فرکانس باعث میشه تا احساسات متفاوتی رو تجربه کنیم. خواب ها که پیام هایی از طرف ناخودآگاه هستن، اغلب به کمک سمبل کنش ها به بازنمایی یک احساس می پردازن. احساسات، طیف بسیار وسیعی دارن، اما یک سری احساسات هستن که بیشتر از همه تجربه شون می کنیم، مثل شادی، عشق، ترس و ...

در حال حاضر باید اولویتم رو روی احساساتی قرار بدم که شناخته شده تر هستن و توی دایره ی لغات ما آدم ها، کلمه ای برای اشاره بهشون وجود داره.

فکر می کنم که باید برای اشاره به هر احساس، یک کارت طراحی کنم. یک کارت که نشان دهنده ی بروز یک کنش انسانی باشه. درون علم چاکرا درمانی، برای احساسات، فرکانس هایی در نظر گرفته شده. به طور مثال هر چاکرا فرکانس مخصوص به خودشو داره.

تصمیم گیری در مورد نحوه ی طراحی کارت ها برام خیلی سخته. چون تا جایی که می دونم، هر سمبل دو وجهه داره. به طور مثال مقابل احساس عشق، نفرت وجود داره. فکر می کنم تصویر هولوگرافیکی ای که روحم حین خواب نشونم داد هم چهره ی یک مرد در دو حالت بود و با تکون دادن کارت، چهره اش عوض میشد و اون کنش متضاد رو نشون می داد. اگر طی زندگی فعلیم، تصاویر تغییر پذیر روی آیینه جیبی های کودکانه رو ندیده بودم، اصلا قادر به درک این کارت ها نبودم.

خب پس من باید اول از همه فهرستی از احساسات اصلی و شناخته  شده ی آدم ها تهیه کنم و برای هر احساس یک کنش انتخاب کنم. اما هنوز هم نمی فهمم چرا روحم خواست درباره ی "دسی بل" تحقیق کنم. یک هفته درباره ی مفهوم لگاریتم خوندم و می تونم بگم تقریبا هیچ چیز نفهمیدم.

وقتی فردی درون خواب مشغول گریه کردنه، میشه گفت که این حرکت، سمبل حدی از فروپاشی روانی یا اندوهه که بیننده ی خواب در حال تجربه اش هست. اما بسته به نوع خواب، شدت این احساس میتونه کاملا متفاوت باشه. برای تدوین کارت های بازی، باید که به ماهیت سمبلیک خواب ها بپردازم نه رفتار آدم ها در دنیای واقعی.