به نظر من، برای ساختن یه بازی جذاب، کشیدن یه تابلوی لذت بخش یا درست کردن یه تجربه ی خوب، آدم باید سراغ چیز هایی بره که حقیقتا به وجودش میارن. چیزای زیادی هستن که می تونن چشمای آدمیزاد رو خیره کنن؛ زن های خوش چهره هنوز هم برای آدم ها از خیره کننده ترین موضوعات هستن. دوستان فعلی و زمینی من عاشق لباس هستن. ماشین ها و گجت ها هنوز از محصولات وسوسه کننده هستن. ولی هیچ وقت پیش نیومد که یه ساعت مچی، لباس یا ماشین اونقدر به چشمم خواستنی و زیبا باشه که بابتش بیشتر از چند روز ذهنم مشغول باشه یا پول جمع کنم. (البته دوره ی کودکی و نوجوانی همچین خواسته ها و انگیزه هایی زیاد داشتم.)

راستش به چشم من، ترکیب شدن و تغییر رنگ مواد غذایی حین پخت قشنگه. یا مثلا ترکیب رنگ سبزیجات. به چشم من، چشم های بهت زده از روی عشق و محبت قشنگه. مثل وقتی که خوابای رمانتیکم رو برای پارسا تعریف می کنم یا ذوق زدگی لوسی از انتشار کتاب جدیدش رو می بینم. ولی نمی تونم هیچ کدوم از اینها رو ترسیم کنم. من مهارت انجام چنین کار هایی رو ندارم.

یک خواب چند ثانیه ای در مورد دوستان لمورم می تونه روز ها باعث آرامش مطلقم بشه ولی مهمونی های لوسی یا شرکای پارسا، جلسه های انتشارات و .... عملا باعث پیری زودرسم میشه.

منظره ی با لذت خوراکی خوردن آدم ها خوشحالم میکنه، در حالی که خیلیا با کمی احساس شرم و خودداری این کارو جلوی دیگران انجام میدن. بچه ها توی این موضوع فوق العاده ان و اغلب هیچ پروایی ندارن.

منم باید تلاش کنم دوباره اسباب بازی هایی بسازم و مثل پیکاسو برای خودم موزه ای درست کنم. یک چیز هایی که مخصوص خودم باشه و ازشون لذت ببرم. چیز هایی جدید که قبلا تجربه نکردم. فعلا ایده ای ندارم که چطور این کارو انجام بدم اما می دونم که کم کم راهشو پیدا می کنم.

.

.

.

امروز حین جلسه ی گروه بازی سازی در مورد کارت ها حرف زدم؛ آناتومی کارت های عناصر بازی سازی. بعد از جلسه به خواب کوتاهی احتیاج داشتم. حین خواب، لحظه ی کوتاهی خوده برترم رو دیدم. کارت هایی نشونم داد که ظاهرا نسخه ی اصلی کارت های جدول عناصر بازی بودن. تقریبا هیچ چیز از نقش و نگار این کارت ها یادم نیست فقط می دونم انگار که یک تصویر هولوگرافیک داشتن. خوده برترم گفت که: درباره ی واحد دسی بل مطالعه کن، باید هر سمبل با یک واحد عددی نشون داده بشه.