دوباره خواب ماهان رو می دیدم. دیدم که نقاشی های زیادی از چهره ی خودش و لایه های مختلف روان و ذهنش کشیده بود. این نقاشی ها بیشتر حالت سوررئال داشتن و بسیار هم ماهرانه کشیده شده بودن. ظاهرا من برای دیدن نقاشی هاش به کارگاه رفته بودم. اعتراف می کنم که به تابلو های نقاشیش حسودیم شد و با خودم می گفتم: چرا هیچ وقت به فکرم نرسید که همچین نقاشی هایی بکشم؟

داستان خواب، پیش روی کرد و وارد لایه ی بعدی شدم. فکر می کردم دیگه از خواب بیدار شدم و وارد زمان و مکان واقعی هستم. حس می کردم کاملا هوشیار هستم و حالا باید برم و خوابی که در مورد ماهان دیدم رو براش تعریف کنم. دوباره ترس و بدبینی به سراغم اومد. با خودم گفتم: من همین امشب، تصویری که حین خلسه دیدم رو براش تعریف کردم و جالبه که حتی قبل از خواب به دنیا گفتم که از من برای انتقال این اطلاعات استفاده نکنه.

به هر صورت به خاطر نوعی احساس مسئولیت، حین این خواب با ماهان تماس گرفتم و خوابی که در موردش دیدم رو تعریف کردم.

ماهان گفت: من الان همراه با دوستام به دشت پر برفی اومدیم. دوست داری منظره ی برفی رو ببینی؟

گفتم: آره

ماهان یک تماس تصویری برقرار کرد. من دوربین لب تاب رو پوشونده بودم و فقط می خواستم منظره رو ببینم. از طریق ویدیویی که می فرستاد تونستم دوستان ماهان رو ببینم. اون ها لباس های زمستونی پوشیده بودن. شال و کلاه، کاپشن، عینک های دودی با کوله پشتی. برف زیادی باریده بود اما نور خورشید هم می تابید. دوستانش هاله ی بسیار خوش آیندی داشتن. مرد های بسیار با ادب و شوخ طبعی بودن. اون ها خنده رو بودن و توجهشون به دوربین جلب شده بود.

ماهان، چیز هایی که تایپ می کردم رو می خوند و به دوستانش منتقل می کرد. من گفتم که: شما آدم های خیلی مطبوع و زیبایی هستید.

اون ها با شنیدن حرف من ذوق زده شدن و خندیدن. اومدن جلوی دوربین و از من پرسیدن: کدوم یکی از ما خوشگل تریم؟

استرس و ذوق زدگی اجازه نمی داد راحت حرف بزنم. اون ها انرژی من رو احساس می کردن و ذوق زدگی کودکانه ی من اون ها رو به وجد آورده بود.

یکی از اون ها رو خطاب قرار دادم. همه اش سعی می کردم چشم هاشو از پشت شیشه ی عینک دودی ببینم اما فقط مقداری از ابروهای بورش مشخص بود. این مرد جوون، مو ها و ریش رنگ روشن داشت. چشم هاش از پشت اون عینک دودی مشخص نبود. این مرد شال و کلاه بافت آبی و نقره ای رنگ پوشیده بود. آبی روشن و نقره ای خیلی روشن.