آندری یک خونه ی ساده و زیبا داشت. این خونه معماری منسجم و محکمی داشت. اما تم خونه، روستایی بود. از پنجره ی خونه ی آندری، قسمت وسیعی از دهکده رو میشد دید که روی یک شیب قرار داشت. این خونه توی قسمت بالا دست یک تپه ی زیبا بود. گلدون هایی با گل های رنگی و گیاهان سبز و خوشرنگی رو می دیدم که از دیوار ها و ستون ها بالا رفتن.

آندری به من یک کیسه خواب داد و گوشه ای از اتاق خوابیدم. وقتی از خواب بیدار شدم، آندری هنوز مشغول کار با چیزی مثل کامپیوتر بود. به نظر می رسید صرفا به یک خواب کوتاه رفته باشم. با خوشحالی بهش گفتم: داشتم خواب می دیدم ما دوباره پیش مردم سطح زمین هستیم، دیدم که تو 45 سالت هست و من 27 ساله که پیدام می کنی. (این عدد با سن و سال زندگی فعلی ما و زمان آشنایی مون مطابقت داره) و 5 سال بعد، تو چیزی می سازی که آدم های زیادی ازش استفاده می کنن، چیزی مثل یک برنامه ی کامپیوتری و تو خوشحال بودی و باورت نمیشد که این اتفاق رخ داده.

توی خواب دیدم که آندری با لبخند به من نگاه می کنه در حالی که دستاش هنوز روی کیبورد بود. احساس می کنم این خواب براش اون زمان خیلی خیلی دور از ذهن به نظر می رسید. سفر به زمین برای ما کار راحتی نبود و باید آزمون ها و دوره های خاصی رو پشت سر میذاشتیم. زمین قرن هاست که یک وضعیت بحرانی داره. ما باید برای اومدن به زمین و مفید واقع شدن با قوانین دارما کار می کردیم و این موضوع ساده نیست. اما به هر صورت آندری الان حضور داره و فاصله ی خاصی با هدفش نداره.

دارما با مبحث کارما متفاوته. ما آدم ها قادریم با کار مداوم و تمرکز زیاد، انرژی و اطلاعات زیادی جمع کنیم و کارهایی انجام بدیم که تاثیرات گسترده ای داره، اما به طور مثال، جنایت کار های جنگی هم کارهایی بسیار تاثیر گذار انجام دادن. سیاست مدار های شرور، پولشویی، دانشمندای سو استفاده گر، ستاره های سینمایی پر حاشیه، فرقه های عجیب و خیلی موقعیت ها و مسائلی که در حال تاثیر گذاشتن روی جوامع ما هستن، لزوما ماهیت سازنده و مفیدی ندارن. گرچه کار و تلاش و نبوغ زیادی پشت عوامل این اتفاقات وجود داره. ما هیچ وقت نمی تونیم نبوغ قاتلین سریالی یا افرادی که پولشویی های حجیم انجام میدن رو ندیده بگیریم. اما توصیفی که می تونم از دارما ارائه بدم اینه که دارما داوطلب شدن برای ساخت یک افسانه ی شخصیه.