منظور چشم قشنگ این بود که لازمه خودتون به احساسات قلبیتون اعتماد کنید و حساسیت خودتون رو نسبت به انرژی بالا ببرید. این قدرتی هست که ما آدم ها بهش نیاز داریم و درون ما نهادینه شده اما به تدریج فراموشش کردیم. اما به هر صورت طی روند تکاملی، مجددا این توانایی درون همه ی ما فعال میشه. برای برخی ممکنه این اتفاق زود تر بیوفته و برخی دیر تر. اما یک موقعیت اجتناب ناپذیره.

امروز حین درست کردن صبحونه، هیچ عسل یا شکری توی غذا نریختم. در واقع روش هایی وجود داره که بشه به کمکش همزمان شکر و نمک رو به غذا اضافه کرد و طعمی به دست آورد که نه تنها آزار دهنده نیست بلکه انرژی زیادی رو تولید می کنه. میزان شدت شعله های یک آشپزخونه به مقدار زیادی به میزان سرعت عمل آشپزش بستگی داره. و فکر می کنم زمانی که پیر بشم دیگه از روغن و آتیش و تفت دادن استفاده نمی کنم. اما کیفیت طعم ها و پیچیدگی شون، هیچ ربط بخصوصی به سرعت عمل نداره. فقط افرادی می تونن طعم های فوق العاده ای درست کنن که از حوصله و تمرکز بالایی برخوردار باشن.

حین نوشتن متون روانشناسی که تخصص اصلیم هست، همیشه از کلماتی مثل "احتمالا" ،"شاید" یا "اغلب" استفاده می کنم اما در مورد طعم و آشپزی نسبت به نتیجه ی کار ایمان بیشتری دارم.

من از دوستان تارسک نفرت زیادی داشتم و گاهی اوقات احساس می کنم که اگر توی رفاقت با آدم ها محافظ کار تر بود، تبدیل به همچین موجود آزار دهنده ای نمیشد. یک بار خواب دیدم که تارسک منو به یکی از جمع های دوستانه اش برد.

توی یک سالن با نور های نارنجی و زرد و طلایی و سرخ. تارسک دوستی به اسم حسن داشت. اصلا نیازی نبود که عکسی از حسن ببینم یا خوابی ازش ببینم. اولین بار که جمله ای درباره اش گفته شد متوجه شدم که اون یکی از ماست و آشنایی من با این فرد، فراتر از زندگی فعلیه.

حین این خواب و این مهمونی، حسن تنها فردی بود که از معاشرت باهاش لذت می بردم. زمانی که این خواب رو دیدم، اوایل بیداری ذهنی من بود و خیلی مسائل رو درک نمی کردم و آدم هایی که دم از این مسائل میزدن، برای من بیشتر موجودات وحشتناک و روان پریشی بودن که به انتهای خط رسیده بودن. مدت زیادی بود از کلمه ی روح توی مقالاتم استفاده نمی کردم و از گفتن کلمه ی خدا هم خوشم نمی اومد. به هر صورت من طی اون بازه ی زمانی، هنوز رژیم گیاه خواری رو انتخاب نکرده بودم.