امروز بعد از ظهر، بعد از مقداری کار کردن خوابم برد. خواب می دیدم در حال ترک خونه ی ایرانمون هستیم. داشتیم وسایل رو جمع می کردیم. خیلی چیز ها رو نمی خواستیم که ببریم. توی خونه دنبال چیز هایی می گشتم که برام مهم هستن و ممکنه از قلم افتاده باشن. چشمم به یک قلموی درشت شماره ی 12 افتاد. گوشه ی یه اتاق افتاده بود. خیلی وقت بود ازش استفاده نکرده بودم و ایده ای هم نداشتم؛ در مورد این که چطور ازش دوباره استفاده کنم. اما دوست داشتم ورش دارم و با خودم به استکهلم بیارم. این خواب برای من نماد چیز مهمی هست که توی گذشته جا گذاشتم. چیزی مرتبط با خلاقیت.

کشیدن نقاشی، سابقا برام خیلی مهم بود و تاثیر زیادی روی تقویت شهوداتم می گذاشت. حتی اون قلمو رو یادمه. تقریبا یکی از اولین قلمو هایی بود که خریدم و باهاش نقاشی های آبرنگی زیادی کشیدم که واقعا دوست شون داشتم.

توی خواب صدای پارسا رو شنیدم که گفت: آب دریا ها و شنا کردن درون شون حالت رو خوب می کنه. دریا تو رو درمان می کنه.

دریا برای من نماد روان و ناخودآگاهه. اون سطح از روان ما که جنبه ی روتین نداره و کاوش کردن درونش، مهارت های خاصی می طلبه اما تجربه ای بسیار اعجاب انگیز و آرامش بخش می تونه باشه.

چشمامو بستم و پارسا رو دیدم. کف دریا در حال راه رفتن بود و اصلا فشار آب، روی وضعیت جاذبه و نحوه ی راه رفتنش تاثیری نداشت. من پارسا رو از پشت سر می دیدم. انگار که داشت توی یه پیاده رو یا باغ زیبا راه می رفت و حتی لباسای عادی تنش بود. می دونستم حضور من به صورت دانای کل هست و هنوز درون آب نیستم. چیزی دیدم که نگرانم کرد. پارسا دست دختر بچه ای رو گرفته بود. به نظر نمی رسید دخترک بیشتر از 3 سال داشته باشه. این برای من خوش آیند نبود. با خودم گفتم: حتما اون دلش می خواد بچه ای داشته باشه.

به هر صورت سعی کردم اهمیتی ندم. خواستم حضورمو به اون محدوده برسونم و جسمم هم درون آب ظاهر بشه. اما این اتفاق به دلیلی نمی افتاد. بلکه متوجه شدم اون دختر بچه خودم هستم و آگاهیم به کالبد دخترک منتقل شد.

اون بسیار شبیه کالبد لموری من بود و تصویری که از خودم سراغ دارم. و اون لحظه ناخودآگاه داشتم با لوسی تله پاتی می کردم. بهش می گفتم شنا توی آب های کم عمیق و شفاف دریا بهت کمک می کنه تا ترس هاتو کنار بذاری. من از این روش دارم استفاده می کنم. یک روز تو رو هم با خودم به اینجا میارم.